Lang niet alle foto’s die ik maak worden uiteindelijk gebruikt. Soms is dat erg jammer, omdat ze wel de moeite waard zijn om te laten zien. Zoals met deze serie. Door een bevriende schrijfster werd ik gevraagd een foto te maken voor in een dichtbundel. Over die bundel mag ik nog niet veel zeggen, maar wel dat het over angst, pijn, depressie en burnout gaat. Zelf heb ik een aantal jaar geleden ook een burnout gehad. Een tijd lang heb ik diepe dalen gekend en moest stapje voor stapje weer het vertrouwen in mijzelf terug krijgen. Voor deze fotoserie heb ik dat gevoel weer opgezocht. Hiervoor moest ik uit m’n comfortzone stappen, want zelf voor de camera.
Het gedicht waar de fotoserie bij gemaakt is gaat over het moment waarop het licht uit gaat ‘s nachts en je niet kan stoppen met denken. Ook als je ‘s ochtends wakker wordt dan staat je hoofd meteen weer ‘aan’. Je kunt het niet net als een lichtknopje aan en uit zetten wanneer jij dat wil.
